چرا استفاده از نمای خشک رایج شد؟
برای اولین بار در دهه 70 میلادی، درکشور آمریکا معماران تصمیم گرفتند روی ساختمانها و برجهای مرتفع خود به روش خشک سنگ نصب کنند. دلیل این طراحی جدید مقاومت نمای ساختمان دربرابر عوامل محیطی از جمله نیروی شدید باد در ارتفاعات بود که این طراحی مورد تأیید استانداردهای جهانی و علاوه بر آن مورد توجه بسیاری از معماران قرار گرفت. همچنین در کشور ایران برای اولین بار در دهه 70 شمسی معماران و سازندگان از مزیتهای این طراحی آگاه و آن را مورد استفاده قرار دادند.
نمای خشک، با ملات یا چسب سیمانی
یکی از عواملی که نیاز به وجود سیستم اجرای نمای خشک را ایجاد کرد، سخت بودن اجرا و مشکلات متعدد دیگری بود که در اجرای نمای سیستم سنتی مانند نمای ملاتی وجود داشت. برای مثال ریختن نما در اثر عوامل متفاوتی در اجرای نمای ملاتی، یکی از مشکلات رایج این روش بود. از طرفی با توسعه تولیدات و پیشرفت تکنولوژی محصولات مورد استفاده در نمای ساختمان ها به سمت مدرن شدن رفتند و محصولاتی نوین برای نما ایجاد شد که با مزایا و ویژگی های خود، طراحان و مهندسان ساختمان ها را به خود جذب کردند. اما با سیستم ملاتی، محدودیت هایی برای انتخاب مصالح به وجود می آمد. برای مثال سرامیک های پرسلانی، جذب آب بسیار پایینی و حداکثر تا 0.5 درصد دارند که به همین دلیل هم چسبندگی ملات ماسه سیمان به این نوع از مصالح در حد صفر است.
بنابراین امکان استفاده از سرامیک پرسلانی در نما به روش سنتی، وجود ندارد. البته این موضوع درباره ی سایر مصالح نوین رویه ساختمانی از جمله HPL، کورین و ترمووود هم صدق می کند. در نهایت با وجود محدودیت ها و مشکلات اجرایی از این دست، نیاز به استفاده از اتصالات خشک در نمای ساختمان به وجود آمد. با پیدایش سیستم نمای خشک، استقبال بسیار زیادی از این نوع سیستم اجرای نما به عمل آمد چراکه در این سیستم امکان نصب مصالح نوین ساختمانی با تنوع بالا در طرح و جنس و رنگ فراهم شد و اجرای این روش بسیار سهل تر از روش های سنتی اجرای نما بود.